A estación fitopatológica prensa xa mil quilos de sementes de camelia ao ano para convertelas en aceite.
Corría o ano 2010 e os medios de comunicación facíanse eco de que na Estación Fitopatolóxica do Areeiro (situada en Lourizán) poñían a proba o potencial oleoso da camelia. Tras un estudo previo, experimentábase coa produción de aceite da árbore que dá a flor máis bela do mundo e utilizábase para iso unha máquina de prensar traída de Xapón. Pasaron sete anos desde entón. E o que naquel momento era un experimento exótico converteuse nunha factoría de ouro líquido, é dicir, dun aceite igual ou mellor que o de oliva. Conta a científica Carmen Salinero, desde un despacho onde a camelia se pode ver en cortinas, en aceite ou en cadros, que se están prensando uns mil quilos de sementes ao ano. Dado que o aproveitamento para aceite adoita ser dun 20 %, están a sacarse anualmente 200 litros de aceite.
De onde sae tanta semente? Salinero explica que son decenas de produtores os que levan as súas sementes a Areeiro para que llas prensen e extráiase o aceite. A estación, que depende da Deputación, non ten estipulada unha taxa por este traballo. O que fai é quedar co 20 % da semente de cada entrega para dedicala a investigación ou, tamén, a facer o seu propio aceite para a promoción e divulgación do produto. Actualmente en Areeiro se prensan sementes chegadas de toda España, xa que é o único centro en Europa onde se fai aceite de camelia. Para que se utiliza logo todo ese aceite? A pregunta ten múltiples respostas. O ouro líquido da camelia non está aprobado para a súa venda para o consumo humano, pero iso non quere dicir que non se poida usar . É máis, a súa presenza xa está garantida en pratos de grandes restauradores. Iñaki Bretal, por exemplo, é un dos seus adeptos.
Artigo traducido ò galego do orixinal de María Hermida na Voz de Galicia